شخصی به نام شریک بن عبدالله نخعی بود که از علمای بزرگ زمان خود بود.
مهدی بن منصور عباسی به او گفت: من میخواهم قاضی القضاتی حکومت اسلامی را به شما بدهم.
شریک بن عبدالله گفت: من قبول نمیکنم؛ چون شما حاکم ظالمی هستی، قاضی القضاتی شما هم ظلم است.
گفت: خوب حداقل معلمی بچههای من را قبول کن.
گفت: بچه های تو هم یکی هستند مثل تو؛ درست نمیشوند.
گفت: این دو تا را که قبول نکردی حداقل یک روز ناهار به منزل ما بیا. در قصر یک روز مهمان ما باش.
گفت: باشد؛ این یکی را قبول می کنم.
مهدی بن منصور هم حرام ترین غذاها را آماده کرد و برای شریک بن عبدالله آورد.
غذا که تمام شد، شریک بن عبدالله رو کرد به مهدی بن منصور و گفت: شما به من یک پیشنهادی هم داده بودی.
گفت: بله قاضی القضاتی.
شریک گفت: خوب قبولش کردم!
اما این را که با دست راستم گرفتم؛ دست چپم خالی است. یک پیشنهاد دیگر هم دادی.
گفت: تربیت فرزندانم. گفت: آن را هم قبول کردم!
این ماجرا گذشت و بعد از مدتی، خزانه دار، حقوق شریک بن عبدالله را کمی دیر داد. شریک بن عبدالله خیلی اعتراض کرد.
خزانه دار گفت: تو مگر به ما گندم فروخته ای که اینقدر از ما طلبکاری؟
شریک گفت: از گندم مهمتر فروختم؛ من دینم را به شما فروختم!
به نقل از مروج الذهب