شخصی به نام شریک بن عبدالله نخعی بود که از علمای بزرگ زمان خود بود. 

مهدی بن منصور عباسی به او گفت: من می‌خواهم قاضی القضاتی حکومت اسلامی را به شما بدهم.

شریک بن عبدالله گفت: من قبول نمی‌کنم؛ چون شما حاکم ظالمی هستی، قاضی القضاتی شما هم ظلم است. 

گفت: خوب حداقل معلمی  بچه‌های من را قبول کن. 

گفت: بچه های تو هم یکی هستند مثل تو؛ درست نمی‌شوند. 

گفت: این دو تا را که قبول نکردی حداقل یک روز ناهار  به منزل ما بیا. در قصر یک روز مهمان ما باش. 

گفت: باشد؛ این یکی را قبول می کنم.

مهدی بن منصور هم حرام ترین غذاها  را آماده کرد و برای شریک بن عبدالله آورد.

غذا که تمام شد، شریک بن عبدالله رو کرد به مهدی بن منصور و گفت: شما به من یک پیشنهادی هم داده بودی.

گفت: بله قاضی القضاتی.

شریک گفت: خوب قبولش کردم! 

اما این را که با دست راستم گرفتم؛ دست چپم خالی است. یک پیشنهاد دیگر هم دادی.

گفت: تربیت فرزندانم. گفت: آن را هم قبول کردم! 

این ماجرا گذشت و بعد از مدتی، خزانه دار، حقوق شریک بن عبدالله را کمی دیر داد. شریک بن عبدالله خیلی اعتراض کرد. 

خزانه دار گفت: تو مگر به ما گندم فروخته ای که اینقدر از ما طلبکاری؟ 

شریک گفت: از گندم مهمتر فروختم؛ من دینم را به شما فروختم!
به نقل از مروج الذهب