دیر زمانی نیست که دریافته ام

وقتی از کسی کینه ای به دل می گیرم،

درحقیقت برده ی او می شوم؛

او افکارم را تحت کنترل خود می گیرد؛

اشتهایم را ازبین می برد؛

آرامش ذهن و نیات خوبم را می رباید

و لذت کار کردن را از من می گیرد؛

اعتقاداتم را ازبین می برد و مانع از استجابت دعاهایم می گردد؛

او آزادی فکرم را می گیرد

و هر کجا که می روم برایم مزاحمت ایجاد می کند؛

هیچ راهی برای فرار از او ندارم.

تازمانی که بیدارم، بامن است

و وقتی که خوابیده ام، وارد رویاهایم می شود؛

وقتی مشغول رانندگی هستم

یا وقتی در محل کار خود هستم، کنارم است؛

هرگز نمی توانم احساس شادی و راحتی کنم…

او حتی بر روی تُنِ صدایم نیز تاثیر می گذارد؛

او مجبورم می کند تا به خاطر سوء هاضمه،

سَر دَرد و یا بی حالی دارو مصرف کنم؛

او لحظات شاد و فَرح بخش زندگی را از من  می دزدد؛

بنابراین دریافته ام 

اگر نمی خواهم یک برده باشم،

در دل نسبت به دیگران کینه و رنجشی نداشته باشم!

خود را در آیینه نگریستم 

و دریافتم

ارزش من بیش از یک فکر ناآرام است.