ابو الحسن، عطیّۀ بن سعد عوفی، همسفر جوان و خالص جابر در ماجرای اربعین بود. عطیه از محدثان عالیقدر عالم اسلام است.  او مردی مبارز و مجاهدی نستوه و در عین حال عالمی پر مایه بود. وی اهل کوفه و در زمان خلافت امیر مؤمنان(علیه السلام) دیده به جهان گشود. طبق نقل طبری نامگذاری عطیه به درخواست پدرش از جانب حضرت امیر(علیه السلام) بود.

 عطیه همراه و همدل جابر در این سفر نورانی و تاریخی بود، عده ای از روی بی اطلاعی از تاریخ، وی را غلام جابر پنداشته اند و یکی از بزرگترین دانشمندان و مفسران اسلامی را به این گمنامی نام برده اند.

عطیه این زائر پر شور حسینی در اولین اربعین شهدای کربلا، علاوه بر آن که از راویان حدیث و از مجاهدان بزرگ دینی است، یکی از بزرگترین علمای تفسیر قرآن مجید است و تفسیری در پنج جلد بر قرآن نوشته است؛ قدر و شأن و مقام علمی عطیه، وی را با مقام شامخ شهدای کربلا نیز آشنا ساخت و در سفری بی مانند جابر، وی را همراهی کرد.

جابر بن عبدالله انصاری این صحابه بزرگ پیامبر(صل الله علیه و آله) و عطیه بن سعد عوفی زائران راستین سرور جوانان اهل بهشت، به ما آموختند که تربت حسینی(علیه السلام) و خاک کربلا را باید توتیای چشم خود کرد.

به ما آموخت که در هیچ سن و موقعیتی، زیارت حرم حسینی را نباید از لیست آرزوهای بزرگ خود محو کنیم. در این سفر که هجرتی بزرگ بود و همه می دانستند و می دانیم که در هر قدمش هزاران خطر نهفته بود امتی را از خواب بیدار کرد و به آنها راه و رسم دینداری و وفای به عهد را آموخت. پس تا نام حسین(علیه السلام) بر سر زبانها است و تا اربعین حسین(علیه السلام) و عاشورا در میان مسلمانهاست، یاد و نام او و دوست همراهش عطیه عوفی نیز زنده است.

منبع: این مقاله در کتاب «بر شرحی از حماسه و حضور» سازمان تبلیغات اسلامی به چاپ رسیده است.