يكی از شيعيان با كاروان خراسان به سوی كرمان می رفت، در راه، باندی از دزدهای سرگردنه ، به كاروان حمله كردند و آن شيعه را به احتمال يك نفر ثروتمند گرفتند و با خود بردند .

تا آن چه دارد؛ از او بگيرند، او را در ميان برف انداختند و دهانش را پر از برف نموده و شكنجه كردند و او بر اثر آن شكنجه ها  از ناحيه دهان، آسيب سخت ديد، و زبان و لب هايش، زخم و شكاف برداشت و با اين حال به خراسان بازگشت و هر چه مداوا كرد خوب نشد.

او شنيد كه حضرت رضا (علیه السلام) در نيشابور است. در عالم خواب ديد، شخصی به او گفت: حضرت رضا (علیه السلام) به خراسان آمده ، نزد او برو تا تو را در مورد درمان اين بيماری، راهنمائی كند، در همان عالم خواب خود را به حضور امام رضا (علیه السلام) رسانيد و ماجرای بيماری خود را بيان كرد.

حضرت رضا (علیه السلام) فرمود: مقداري زيره كرمان را با اويشان و نمك مخلوط كن و بكوب، و روی زخم دهان بگذار دو سه بار اين كار را تكرار كن كه خوب می شوی.

او از خواب بيدار شد، و به آنچه در خواب ديده بود، اهميت نداد و به نيشابور رفت تا به حضور حضرت رضا (علیه السلام) برسد، در آنجا گفته شد حضرت رضا (علیه السلام) اكنون در كاروان سرای (سعد) است او به آنجا رفت و بعد به محضر آن حضرت، شرفياب شد و ماجرای زخم دهان خود را بازگو كرد.

و گفت: به قدری دهانم آسيب ديده كه با زحمت و سختی حرف می زنم، داروئی را به من نشان بده، تا با آن، خود را درمان كنم. امام رضا (علیه السلام) فرمود: مگر آن دوا را در عالم خواب به تو معرفی نكردم ، برو به همان دستور عمل کن! 

او عرض كرد: آن دستور را بار ديگر برايم بيان كن.

حضرت رضا (علیه السلام) فرمود: مقداری زيره را با اويشان و نمك، مخلوط كن و بكوب و دو سه بار بر دهانت بگذار، خوب می شوی او رفت و همين دستور را انجام داد و سلامتی خود را بازيافت.