بِکَ یا أبَاالقاسِمِ أنتَ وَلِیُّنا حَقاً

ای ابوالقاسم! خوش آمدی، تو حقیقتاً دوستدار ما هستی.

این استقبال گرم امام هادی (ع) از مرد بزرگی است که وقتی خدمت امام می آمد، ادب و تواضع تمام وجودش را فرا می گرفت. 

یکی از آن مردانی که خُلق و خُویش مایه افتخار چهار امامی بود که محضر مبارکشان را درک کرده بود. 

او از نسل امام حسن مجتبی(علیه السلام) بود و به همین خاطر او را عبدالعظیم حسنی می گویند.  

خانه اش در عراق بوده اما مزارش در شهر ری است. زیرا حتی تقیه نیز نتوانست محبتش به خاندان رسول الله را پنهان نماید.  

چینن شد که به دستور پیشوای دهم امام هادی (علیه السلام) برای حفظ جان روانه ری شد و همانجا در گذشت. 

سید الکریم در علم و اخلاق و دیانت و ارادت به پیشوایان معصوم به مرتبه ای رسیده بود که امام هادی‏ علیه السلام به مردی از اهالی ری فرمودند: 

أما إنَّکَ لَو زُرتَ قَبرَ عَبدِالعَظیم عِندَکمُ لَکُنتَ کَمَن زارَ الحُسَینَ‏ علیه السلام

اگر قبر عبد العظیم را در شهر خود زیارت کنی، چنان است که گویی امام حسین‏ علیه السلام را زیارت کرده ‏ای.