شاگردان مکتب عشق

کتاب صلح امام حسن (علیه السلام) نوشته شیخ رازی آل یاسین یکی از جامع‌ترین آثار موجود پیرامون ماجرای صلح امام حسن(علیه السلام) است، در 474 صفحه به بررسی تحلیلی شرایط پیش از آغاز جنگ میان امام و معاویه و دلایل پذیرش پیشنهاد صلح از جانب امام حسن(علیه السلام) پرداخته است.  رهبری چند سال قبل از پیروزی انقلاب کتاب صلح امام حسن(علیه السلام) نوشته شیخ رازی آل‌یاسین را ترجمه کردند و در آنجا تعبیر شکوهمندترین نرمش قهرمانانه تاریخ را برای صلح امام حسن(علیه السلام) به کار بردند.

در این اثر نویسنده سعی کرده به دور از هرگونه تعصب و از طریق استدلال‌های منطقی به بسیاری از شبهات و سوال‌های پیرامون دلایل پذیرش صلح از جانب امام حسن(علیه السلام) پاسخ دهد و مخاطب خود را با استناد به اسناد تاریخی و استدلال‌های عقلی قانع کند.      

این اثر دارای سه بخش است که در بخش اول به مرور اجمالی زندگی امام حسن(علیه السلام) و جایگاه معنوی ایشان پرداخته است و در فصل دوم به بررسی موقیت سیاسی دوران آغاز خلافت امام(علیه السلام) و شروع جنگ با معاویه پردخته است. فصل سوم نیز در ارتباط با قرارداد صلح امام و معاویه و مفاد این پیمان است.         

نویسنده در فصل آخر کتاب به سراغ مقایسه میان شرایط امام حسن(علیه السلام) و شرایط امام حسین(علیه السلام) رفته و برخی از تفاوت‌های میان شرایط این دو امام و دلایل تصمیم هرکدام برای صلح و جنگ را توضیح داده است.          

فارغ از قلم و نگاه استدلالی نویسنده، از ترجمه خوب و روان آن توسط مقام معظم رهبری نیز نباید غافل شد. ترجمه‌ای که باعث شده، مخاطب ایرانی این اثر بهتر بتواند با آن ارتباط برقرار کند.          

کتاب «صلح امام حسن(علیه السلام)» را دفتر نشر فرهنگ اسلامی منتشر کرده است و تاکنون بیش از هشت بار تجدید چاپ شده است.

اگر می خواهید در زندگی خود پیشرفتی را مشاهده کنید چاره ای جز این ندارید که افکار منفی را از ذهن خود کاملا پاک کنید و افکار مثبت را جایگزین آن کنید پس همین حالا به پشت بام ذهن خود بروید و آنتن های ذهنتان را تنها به سوی ایستگاه هایی تنظیم کنید که شبانه روز امواج مثبت پخش می کند، کاری کنید که کارکنان ایستگاه های منفی از شدت بیکاری اخراج شوند.

معادلات زندگی انسان ها بسیار پیچیده و مبهم است و به خاطر همین باید دقیق بدانیم که چه رفتاری را در این معادلات سخت و مبهم از خود بروز دهیم تا زندگی ما تبدیل به یک زندگی ایده آل و درجه یک شود و به عبارتی همه حسرت زندگی ما را بخورند نه اینکه شبانه روز در حسرت زندگی دیگران باشیم. همه افراد در زندگی خود با مشکلات فراوانی روبرو هستند اما انسان موفق کسی است که اولا به فکر رفع مشکلات باشد و دوما در میان مشکلات نیز برای خود یک زندگی بیست و نمونه بسازد تا الگویی برای دیگران باشد.

برای داشتن یک زندگی نمونه و درجه یک و مدل بالا فقط کافی است چند کار ساده انجام دهید تا از زندگی خود رضایت کامل داشته باشید:
1) دستگاه عیب سنج و ایرادگیر وجودتان را از کار بیندازید، با از کار انداختن این دستگاه در وجود خود قول می دهم خیلی چیزها در زندگی شما متحول شود، خورشید درخشان تر، پرنده ها خوش آوازتر، مردم مهربان تر و حتی کسب و کارتان پربرکت تر خواهد شد.

2) استفاده از فکر های منفی ممنوع
تنها جنبه های منفی زندگی را دیدن باعث می شود تا انسان در گرداب گناه و فساد غرق شود چون او فقط گناه و فساد را در جامعه مشاهده می کند و به خاطر همین کم کم خود او نیز به گناه و فساد متمایل می شود و خود نیز در آن غرق می شود.
روزی دانشمندی در سخنرانی خود دستور داد روی تخته سیاهی کاغذ سفید بزرگی نصب شود و سپس خود وی نقطه کوچکی در وسط آن ترسیم کرد. آنگاه رو به حاضران سوال کرد شما روی تخته سیاه چه می‌بینید؟ اکثر آن‌ها پاسخ دادند ما نقطه سیاهی می‌بینیم. آن دانشمند گفت: چطور شد که شما کاغذ سپید بزرگی را که یک سوم تخته سیاه را فرا گرفته نادیده گرفتید و فقط نقطه سیاه کوچک نظر شما را جلب کرد؟ وی افزود این راه دعوت به سلامت و سعادت و خوشی است. سپیدی‌ها را باید دید و سیاهی‌ها را ندید.

3 ) دلتان را تبدیل به اقیانوسی آرام کنید نه یک گرداب خروشان .
تنها انسان هایی که از روح آرام برخوردار هستند می توانند از زندگی خود لذت ببرند و برای اینکه از روح آرامی برخوردار باشیم باید دریاچه دلمان را به اقیانوس معنویت و دریاهای آرام الهی وصل کنیم وگرنه کسانی که دلشان دریاچه است و از همه طرف بسته است و راهی به اقیانوس ندارد بعد از مدتی این دریاچه تبدیل به نمک زار و لجن زاری میشود که همه از آن فرار می کنند.

کسانی که دلهایشان دریاچه ای کوچک است و به هیچ اقیانوسی راه ندارد با کوچکترین حادثه ای مضطرب می شوند برعکس کسانی که دلشان به اقیانوش الهی وصل است که هیچ طوفانی نمی تواند کوچکترین اضطرابی به آن ها وارد کند به همین خاطر است که خداوند متعال در مورد کسانی که دریاچه وجودشان را به اقیانوس عظیم الهی وصل کرده اند می فرماید: الَّذِینَ آمَنُواْ وَتَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُم بِذِكْرِ اللّهِ أَلاَ بِذِكْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ ؛ همان كسانى كه ایمان آورده‏ اند و دل‏هایشان به یاد خدا آرام می ‏یابد آگاه باشید كه دل‏ها تنها به یاد خدا آرام می ‏یابد.

ادامه »

اصلا قرارمان عملیات در خاک عربستان نبود. حتی آرایش جنگی یا عملیاتی هم نداشتیم که کسی بخواهد فکرکند که ما قصد عملیات یا جنگ نداشته باشیم اما ظرف مدت کمتر از هفت روز از ورود کاروان ما به مکه و استقرار درآنجا،بچه های اطلاعات ،اخبار مبنی بر زیر نظر داشتن ما به صورت غیر طبیعی توسط حومت آنجا دریافت کردند.
خب چیزی نبود که بشود به همین راحتی ها از کنارش رد شد اما آنچه کار را مشکل تر میکرد این بود که ابتکار عمل دست ما بود.فقط بایدصبر میکردیم تا ببینیم که حرکت بعدی آرایه های آنان چیست؟
کنترل جو التهاب درکاروانی که زن و بچه و پیر،در کنار نیروهای نظامی و امنیتی هستند وبه اتفاق هم به زیارت خانه خدا رفته اند،کار مشکلی بوده وهست.اما آن جو به خوبی کنترل شد و عموم مردم،به زیارت و اعمال حج واجب و مستحبشان پرداختند.
باید فقط منتظر می ماندیم تا ببینیم چه میشود؟خب هیچ اتفاق عملیاتی خاصی تا روز هفتم ذی الحجه از طرف مقابل نیفتاد.به جز دوسه پیام محرمانهکه نزدیک بود سرنوشت جنبش راعوض کند.پیام هایی از طرف اشخاصی به طرف فرمانده ما فرستاده شده بود که نمیشد به همین راحتی از کنارش عبور کرد.اما دو نکته بود که همیشه ذهن من و و امثال من که نیروهای درجه سه بودیم مشغول نگه داشته بود و جرات پرسیدنش هم نداشتیم.
یکی از آن نامه ها از طرف نیروهای مردمی عراق بود که اوضاع آنجا را مساعد برای عملیات دانسته بودند و پیشنهادشان این بود که هر چه سریع تر به آنجا رفته و مدیریت بحرانش را در دست گیریم،این پیشنهاد نبود که بشود به سادگی از کنارش عبور کرد و حتی تعلل درآن مسئله ،منجر به پیشامدهای ناگوارتری میشد.
و یکی از آن نامه ها هم از طرف یکی از رجال سیاسی خودمان به فرمانده رسید که سرتا سر مصلحت و دیپلماتیک وار بود.
نمیدانم چرا این نامه،بیشتر از هرچیز دیگری،فرمانده را به هم ریخت و ناراحتشان کرد،بلافاصله،شاید به فاصله تنها یکی دو روز، همان رجل سیاسی به قصد زیارت خانه خدا، دیدارهای مفصلی هم با همتای عربستان خود داشت ،در آن دیدارها چه گذشت،نمیدانم،علاقه ای هم به دانستنش ندارم،اما هرچه بود،سبب شد که حتی لحن سخن گفتنش در دیدار با فرمانده ما عوض شود،جوری صحبت کرد که دل ما اطرافیان را خون کرد چه برسد به دل فرماندهی که چیزهایی را رصد کرده بود و میدانست که حتی بقیه درخواب هم نمیدانستند.
نمیدانم چیزی را طرح"فقد ناصر و نصرت"شنیده اید یا نه؟؟در این طرح،وقتی فرمانده یا ماموری را نخواهند،یعنی دیگر برایشان ارزش چندانی نداشته باشد و خیلی هم بدشان نیاید که بی سروصدا شهید و یا حذف شود،به محض رسیدن آن فرمانده یا مامور به محل مورد نظر ،پشتش را خالی کرده و حتی اجازه ارتباط و یا بازگشت مجدد از ماموریت را با او نمی دهند.
گفتن این کلمات برایم خیلی دشوار است وقلبم را به درد می آورد اما همه مطمئن شدیم که دیگر فرمانده را نمیخواند.
فرمانده ما موی دماغ شده و یا باید حذف شود تا عاقبت بخیر شود و یا باید حذف شودتاسروصدای خیلی چیزهابالا نیاید.
با فرمانده عزیز ما همین معامله را کردند.
چون وقتی آن دیپلمات ،چند وسیله نقلیه و اندکی پول با خود آورد و با طنازی خاص دیپلمات ها گفت:«حریفشان نمیشوید،کوتاه آمدن از اصول هم گاهی لازم است،حیف شما،این اسب و مبالغ ناقابل خدمتتان باشد تابعد»اما فرمانده همان کاری را کرد که انتظار داشتیم:یعنی نه تنها آن چیزی را قبول نکرد بلکه با دلی پراز درد از آن دیپلماتیک خداحافظی کرد.
کاملا مشخص بود که فرمانده یا باید شهید شود یا هر چیز دیگر،چون اصولا فرماندهان با اصالت ،چوب مصلحت اندیشی را به تکلیف خود و نیروهایشان نمیزنند.
خلاصه ارتباط ما با عقب قطع شد،به همین راحتی ،با دو سه تا دیدار دیپلما تیک،فرمانده را در دهان گرگ تشنه و گشنه رها کردند..

ادامه دارد…..      

@Mohamadrezahadadpour