رهبر انقلاب اسلامی صبح امروز (جمعه) پس از بازدید از نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، در سخنان کوتاهی، کتاب و کتابخوانی را یکی از ضرورت های زندگی آحاد مردم بویژه جوانان دانستند و افزودند: نقش کتاب یک نقش بی‌بدیل است، البته بهترین کتاب ها، کتابی است که انسان را به سمت خداوند و ارزش های والا و انقلابی هدایت کند، و امیدواریم کتاب جایگاه حقیقی خود را در جامعه بیابد.
همین دیروز بود که آقا پسری شیک و پیک در اصفهان، جلویم را گرفت و سوال کرد که حاج آقا! صرف نظر از نامه های اهل کوفه به امام حسین علیه السلام، چرا امام شهر کوفه را انتخاب کردند؟
کمی به فکر فرو رفته و از پسر نوجوان درخواست کردم که به من فرصتی بدهد تا کمی بررسی کنم. شب که به مهمانسرای مسجد برگشتم، به کمک نرم افزارهای حدیثی، افتادم به جان کتاب های تاریخی و حدیثی! حالا نگرد کی بگرد!
فردا با مشت پُر به مسجد رفته و به آن آقا پسر گفتم: گُل پسرم! بیا بشین تا برایت بگویم. ببین پسر جان! هنگام قيام امام حسين عليه السلام بىترديد، مردم كوفه، با همۀ خون دل هایی که به امام علی و امام حسن علیهما السلام داده بودند، نسبت به مردم سایر مناطق اسلامى به اهل بیت علیهم السلام علاقۀ بیشتری داشتند. به او گفتم که مثلاً ابن ابى الحديد از قول امام زين العابدين عليه السلام نوشته كه در مكّه و مدينه، بيست نفر هم نيستند كه ما اهل بیت را دوست داشته باشند. (ما بِمَكَّةَ وَ المَدينَةِ عِشرونَ رَجُلًا يُحِبُّنا)
ولی در مقابل، از امام باقر عليه السلام نقل شده كه ولايت ما، بر مردم شهرها ارائه شد. هيچ كدام مانند مردم كوفه، آن را نپذيرفتند. (فَلَم يَقبَلها قَبولَ أهلِ الكوفَةِ بِشَىءٍ). هواداران اهل بيت عليهم السلام در كوفه، بيشتر از شهرهای ديگر بودند. هر چند هوادارىِ بيشتر آنها با هزار دردسر و منّت بود. اما به هر حال در ساير شهرها، اهل بيت عليهم السلام، همين مقدار طرفدار هم نداشتهاند. لذا می بینیم هنگامى كه ابن زياد، كوفيان را مجبور به رفتن به سوى كربلا و جنگ با امام عليه السلام كرد، بسيارى از آنها، از نيمه راه گريختند. جناب آقای بَلاذُرى، در اين باره نوشته که يك گروه هزار نفره از كوفه اعزام شد امّا به جهت اكراه آنان از نبرد با حسين عليه السلام، تنها سيصد يا چهارصد نفر يا كمتر از اينها به مقصد رسيدند.
امام علی عليه السلام، از اهل كوفه با همۀ آن گله گزاری هایی که داشته اند، با این تعابیر نیز یاد کرده اند: ياران شرافتمند (جَبهَةِ الأَنصارِ) بلند پايگان عرب (وسَنامِ العَرَبِ) يادگارِ اسلام (وأنتُم تَريكةُ الإِسلامِ) براى من دوست داشتنى ترند (أشَدُّ إلىّ حُبّاً) سران و بزرگان عرب (رُؤوسُ العَرَبِ و أعلامُهُم) با محبّت ترينِ عرب نسبت به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و خاندانش (أنتُم أشَدُّ العَرَبِ ودّاً لِلنَّبِىِّ و لِأَهلِ بَيتِه)
امام علی علیه السلام پس از پايان جنگ جَمَل، با اين جملات از اهل کوفه قدردانى كرد: گوش فرا داديد و اطاعت كرديد (فَقَد سَمِعتُم وأطَعتُم) فرا خوانده شديد و اجابت كرديد (وَدُعيتُم فَأَجَبتُم) گُل پسر جان! اینها برخی از آن زمینه هایی است که امام حسین علیه السلام را متقاعد ساخت تا در آن شرایط به سوی کوفه حرکت کند.
پسر جان راضی به نظر می رسید!
نوشته شده توسط علیرضا نظری خرّم/ اصفهان/ 2 مهر 96
عید قربان، یکی از اعیاد بزرگ اسلامی است. این روز یادآور خاطره ای از زمان های بسیار دور است. در آن مبارک لحظه ای که پدر، فرزند خویش را برای لبیک به ندای ملکوتی حق به قربانگاه می برد تا فرمان الهی را با تمامی وجود به انجام برساند.
آنها به همه پیروان خویش این درس بزرگ را به یادگار می گذارند که برای عروج و رسیدن به حق، باید اسماعیلِ وجود را قربانی کرد و عاشق واقعی شد؛ عاشقی که همه هستی را در راه معشوق فدا می کند تا رضایت او را فراهم آورد.
عید قربان، عید فرصت هاست؛ فرصت تقرب به خداوند و پاکی نفس از آلودگی ها و تعلّقات دنیایی. مقام معظم رهبری نیز در سخنرانی که سال گذشته در روز عید قربان در جمع مردم اصفهان داشتند، در این خصوص فرمودند: «اگر به حكمت مندرج در عيد قربان توجه شود، خيلى از راه ها براى ما باز مي شود. در عيد قربان يك قدردانى بزرگ الهى نهفته است از پيامبر برگزيده حضرت حق، حضرت ابراهيم (عليه‌السّلام) كه آن روز ايثار كرد. بالاتر از ايثار جان، در مواردى ايثار عزيزان است.
او در راه پروردگار، به دست خود عزيزى را قربان مي كرد؛ آن هم فرزند جوانى كه خداى متعال بعد از عمرى انتظار، در دوران پيرى به او داده بود كه فرمود: «الحمد للَّه الّذى وهب لى على الكبر اسماعيل و اسحاق». خداى متعال اين دو پسر را در دوران پيرى، لابد بعد از يك عمر انتظار و اشتياق، به اين پدر داده بود؛ اميد فرزند هم ديگر بعد از آن نداشت.
سيد شهيدان همه عالم، حضرت اباعبداللَّه‌الحسين (عليه الصّلاة و السّلام) - كه خود مظهر ايثار و مظهر شهادت است - در دعاى شريف عرفه از اين حادثه ياد مي كند؛ «و ممسك يدى ابراهيم عن ذبح ابنه بعد كبر سنّه و فناء عمره»؛ اين در دعاى مبارك امام حسين در عرفه است.
اين ايثار و اين گذشت، يك نماد است براى مؤمنانى كه ميخواهند راه حقيقت را، راه تعالى را، راه عروج به مدارج عاليه را طى كنند. بدون گذشت، امكان ندارد. همه‌ى امتحانهائى كه ما ميشويم، در واقع نقطه‌ى اصلى‌اش همين است؛ پاى يك ايثار و يك گذشت به ميان مى‌آيد. گاهى گذشت از جان است، از مال است؛ گاهى گذشت از يك حرفى است كه كسى زده است، ميخواهد با اصرار و لجاجت پاى آن حرف بايستد؛ گاهى گذشت از عزيزان است؛ فرزندان، كسان. امتحان يعنى عبور از وادى محنت. يك محنتى را، يك شدتى را جلوى پاى يك انسانى يا يك ملتى مي گذارند؛ عبور از اين محنت، امتحان است.
اگر توانست عبور كند، به آن منزل مقصود مي رسد؛ اگر نتوانست - نتوانست استعداد مندرج در وجود خود را بروز دهد، نتوانست بر هواى نفس غالب بيايد و عبور كند - ميماند؛ امتحان اين است.
مقام معظم رهبری
