همین دیروز بود که آقا پسری شیک و پیک در اصفهان، جلویم را گرفت و سوال کرد که حاج آقا! صرف نظر از نامه های اهل کوفه به امام حسین علیه السلام، چرا امام شهر کوفه را انتخاب کردند؟

کمی به فکر فرو رفته و از پسر نوجوان درخواست کردم که به من فرصتی بدهد تا کمی بررسی کنم.  شب که به مهمانسرای مسجد برگشتم، به کمک نرم افزارهای حدیثی، افتادم به جان کتاب های تاریخی و حدیثی! حالا نگرد کی بگرد!

فردا با مشت پُر به مسجد رفته و به آن آقا پسر گفتم: گُل پسرم! بیا بشین تا برایت بگویم.  ببین پسر جان! هنگام قيام امام حسين عليه السلام بى‏ترديد، مردم كوفه، با همۀ خون دل هایی که به امام علی و امام حسن علیهما السلام داده بودند، نسبت به مردم سایر مناطق اسلامى به اهل بیت علیهم السلام علاقۀ بیشتری داشتند. به او گفتم که مثلاً ابن ابى الحديد از قول امام زين العابدين عليه السلام نوشته كه در مكّه و مدينه، بيست نفر هم نيستند كه ما اهل بیت را دوست داشته باشند. (ما بِمَكَّةَ وَ المَدينَةِ عِشرونَ رَجُلًا يُحِبُّنا) 

ولی در مقابل، از امام باقر عليه السلام نقل شده كه ولايت ما، بر مردم شهرها ارائه شد. هيچ كدام مانند مردم كوفه، آن را نپذيرفتند. (فَلَم يَقبَلها قَبولَ أهلِ الكوفَةِ بِشَى‏ءٍ). هواداران اهل بيت عليهم السلام در كوفه، بيشتر از شهرهای ديگر بودند. هر چند هوادارىِ بيشتر آنها با هزار دردسر و منّت بود.  اما به هر حال در ساير شهرها، اهل بيت عليهم السلام، همين مقدار طرفدار هم نداشته‏اند.  لذا می بینیم هنگامى كه ابن زياد، كوفيان را مجبور به رفتن به سوى كربلا و جنگ با امام عليه السلام كرد، بسيارى از آنها، از نيمه راه گريختند.  جناب آقای بَلاذُرى، در اين باره نوشته که يك گروه هزار نفره از كوفه‏ اعزام شد امّا به جهت اكراه آنان از نبرد با حسين عليه السلام، تنها سيصد يا چهارصد نفر يا كمتر از اينها به مقصد ‏رسيدند.

امام علی عليه السلام، از اهل كوفه با همۀ آن گله گزاری هایی که داشته اند، با این تعابیر نیز یاد کرده اند:  ياران شرافتمند (جَبهَةِ الأَنصارِ) بلند پايگان عرب (وسَنامِ العَرَبِ)  يادگارِ اسلام (وأنتُم تَريكةُ الإِسلامِ)  براى من دوست داشتنى ‏ترند (أشَدُّ إلىّ حُبّاً)  سران و بزرگان عرب (رُؤوسُ العَرَبِ و أعلامُهُم) با محبّت ترينِ عرب نسبت به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و خاندانش (أنتُم أشَدُّ العَرَبِ ودّاً لِلنَّبِىِّ و لِأَهلِ بَيتِه‏)

امام علی علیه السلام پس از پايان جنگ جَمَل، با اين جملات از اهل کوفه قدردانى كرد:  گوش فرا داديد و اطاعت كرديد (فَقَد سَمِعتُم وأطَعتُم)  فرا خوانده شديد و اجابت كرديد (وَدُعيتُم فَأَجَبتُم)  گُل پسر جان! اینها برخی از آن زمینه هایی است که امام حسین علیه السلام را متقاعد ساخت تا در آن شرایط به سوی کوفه حرکت کند.

پسر جان راضی به نظر می رسید! 

نوشته شده توسط علیرضا نظری خرّم/ اصفهان/ 2 مهر 96