ساعتی پیش، در گوشۀ کتابخانه نشسته و کتاب “مُنیَةُ المُرید” را مطالعه می کردم. روایتی عجیب، نگاهم را به سوی خود کشاند. با دیدن این حدیث، میخکوب شده و ناخودآگاه به یاد شهید عزیزم آقا جواد افتادم.

اویی که گواهی می دهم دغدغۀ اصلی اش این بود که کارهایش در مبارزه و جهاد، جلب رضا و خشنودی خدای تبارک و تعالی باشد. گاهی که با هم بودیم و حرفی به میان می آمد، می گفت: حاجی دعا کن کارهامون برای خدا باشه!

رفقای اهل صفا! و اما حدیثی که با خواندنش بی حرکت، مات و مبهوت شدم این بود.

شهید ثانی در کتابش روایت کرده که روز قیامت از جملۀ کسانى که نخست در مورد آن‌ ها قضاوت مى‌شود (إِنَّ أَوَّلَ النَّاسِ يُقْضَى يَوْمَ الْقِيَامَةِ عَلَيْهِ) فردی است که شهید شده است (رَجُلٌ اسْتُشْهِدَ) او را به محشر می آورند و از او می پرسند در دنیا چه کاره بودی؟ و در برابر نعمت هایی که خداوند به تو ارزانی داشت، چه کردى؟ (فَمَا عَمِلْتَ فِيهَا)

پاسخ می دهد: من شهیدم. در راه خدا به جبهه رفته و به شهادت رسیدم (قَاتَلْتُ فِيكَ حَتَّى اسْتُشْهِدْتُ)

پاسخ می شنود: آری تو به جبهه رفتی، ولی برای خدا پا به جبهه ننهادی بلکه می خواستی مردم به تو با دید انسانی شجاع و دلیر بنگرند (لِأَنْ يُقَالَ فُلانٌ جَرِيءٌ). مردم نیز چنین راجع به تو گفتند که او فرد شجاعی بود (فَقَدْ قِيلَ ذلك) تو آن را می خواستی و به تو عطا کردیم. حساب و پاداش تو نیز با این سخن مردم ادا شد.

سپس او را به سوی جهنّم  می برند (حَتَّى أُلْقِيَ فِي النَّارِ) زیرا اعمالش و شهادتش رنگ خدایی نداشته است. 

دوستان جوان و عزیزم! شهید جواد الله کرم هرگز پُز مدافع حرم بودن نداشت و اصلاً با این ادا و اطوارها بیگانه بود. بارها شده بود که از این حقیر احکام شرعی جهاد را می پرسید و به دنبال این بود که حتی در مبارزۀ با به قول خودش “مُسَلَّحین” پا را فراتر از احکام شرعی نگذارد.

اخلاص او در کنار پایبندی اش به احکام نورانی اسلام از او مردی‌ دیندار و متعبد، خوش‌ روحیه‌ و مقاوم، با حقیقت و درست‌ کردار ساخته بود. در اعلی علیین روانش شاد باد. 

گاهی با شوخی و جدّی به او می گفتم: جواد جان! خداوند مجاهدان را بر نشستگان با اجری عظیم برتری داده است و ما نشسته ایم و تو مجاهد راه خدا هستی! لبخندی می زد و می گفت: “حاج آقا! استغفر الله".

جواد عزیزم! گاهی که دلتنگت می شوم، فراموش میکنم که تو فقط یک خاطره ای.

علیرضا نظری خرّم/ شهر مقدّس قم/ 17 تیر 96