معاویه، مروان بن حکم را والى مدینه قرار داد و به او فرمان داد که براى جوانان قریش سهمیّه اى از بیت المال قرار دهد; او نیز چنین کرد.
امام سجّاد، على بن الحسین(علیه السلام) مى گوید: من به نزد او رفتم (تا حقّ خود را از بیت المال بگیرم) مروان به من گفت: نامت چیست؟
گفتم: على بن الحسین.
پرسید: نام برادرت چیست؟
گفتم: على!
گفت: على و على؟! پدرت چه منظورى دارد که نام همه فرزندانش را على مى گذارد؟ سپس سهمیّه مرا مشخص کرد.

وقتى که به نزد پدرم بازگشتم و ماجرا را بازگو نمودم; پدرم فرمود: «وَیْلی عَلَى ابْنَ الزَّرْقاءِ دَبّاغَهِ الاُدُمِ، لَوْ وُلِدَ لی مِایَهٌ لاَحْبَبْتُ اَنْ لا اُسَمِّىَ اَحَداً مِنْهُمْ اِلاّ عَلیّاً»; (واى بر پسر زن زاغ چشمى که پوست ها را دبّاغى مى کرد، من اگر یکصد فرزند داشته باشم، دوست دارم جز «على» نامى دیگر براى آنان انتخاب نکنم).

آرى دشمنان اسلامو اهل بیت(علیهم السلام) مى خواستند نام «على» از اذهان مردم فراموش شود، ولى فرزندان على(علیه السلام) سعى داشتند این نام هر چه پررنگ تر در سینه ها نقش بندد، به همین دلیل امام حسین(علیه السلام) نام «على» را براى همه فرزندانش برگزیده بود، تا خارى در چشم دشمنان باشد.