در غرر الحکم از امیر المومنین نقل شده است: «مَنْ أَحَبَّ شَيْئاً لَهِجَ‏ بِذِكْرِهِ»‏ اگر کسی چیزی را دوست داشته باشد، یادش می‌کند در سوره‌ی یوسف حضرت یعقوب نماد یک منتظر است یعنی اگر خصوصیات یک منتظر را آدم بخواهد حضرت یعقوب را ببیند. یکی از خصوصیات یعقوب این بود که با این که بیست سال یا طبق نقلی چهل سال دچار فراغ یوسف شد یادش نرفت این طور نبود که طول مدت باعث شود که یواش یواش عادی شود برایش غیبت یوسف یواش یواش فراق یوسف برایش عادی شود و مشغول کارهایش باشد و فراموشی او بگذراند برادر‌های یوسف که به او جفا کردند و باعث غیبت او شدند دنبال کار و زندگی‌اش یادشان رفتند و غافل شدند ولی حضرت یعقوب اشک چشمش خشک نمی‌شد دائم به یاد او بود.  

«وَابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظِیمٌ» (یونس/۸ ۴) حتی تعبیر قرآن این است که او نابینا شد از شدت گریه‌ای که در فراق او می‌کرد و این قدر یوسف یوسف می‌گفت که به او می‌گفت.  

«تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضًا أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ» (یونس/۸۵) این قدر یوسف یوسف می‌گویی یا مریض می‌شوی و یا خودت را هلاک می‌کنی این حالت را داشت ببینید این یک واقعیتی است که نمی‌شود یک کسی منتظر باشد و شب و روزش با غفلت از او بگذرد. خدا رحمت کند آیت الله میلانی را، رضوان خدا بر این مرجع بزرگوار باشد، می‌گفت: مومن حداقل ۲۴ ساعت نه که در روزی یک ربع، بیست دقیقه خودمان را وقف او کنیم این مقدار خوب است که به یاد او باشد بنشیند یک درد دلی بکند بنشیند دعایی بخواند صلوات‌هایی هدیه کند به حضرت.

منبع: سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین عالی، در برنامه سمت خدا ، ۹۳/۶/۹