منزل یکی از محترمین تهران بودم، پسرش از منافقین فراری بود. پدر، عالمی وارسته و پسر، منافقی فراری! درباره اینکه چطور شد پسرش این گونه شد، گفت: به تربیت پسرم نرسیدم. از صبح زود تا آخر شب اینجا و آنجا سخنرانی و برنامه های علمی و تحقیقی داشتم، ولی از فرزندم غافل شدم.الآن چوبش را می‌خورم. همه اعضایخانواده در این غم می‌سوزیم که چرا باید جوانی از خانوادۀ ما به این راه کشیده شود. الآن می فهمم که علی ابن ابیطالب (علیه السلام) که فرمود: هر کس بچه ای دارد، باید بچه شود، یعنی پدرها باید در خانه ژست پدری را کنار بگذارند و با بچه ها همبازی و همراز شوند.

(خاطرات حجت الاسلام قرائتی ج۲، ص ۱۱۷-۱۱۸)