شاگردان مکتب عشق

مَنْ لَمْ یَشْکُرِا الَْمخْلُوق لَمْ یَشْکُرِ الخَالِق

من همین‌جا مناسب میدانم و لازم میدانم به‌مناسبت یاد از آن اجتماع عظیم، از دولت عراق، ملّت عراق، عشایر عراق که در این آزمون بسیار مهم فداکاری کردند، خدمت کردند، کَرم و بزرگواری نشان دادند، تشکّر کنم.

دفتر اطلاع رسانی مقام معظم رهبری

ابو الحسن، عطیّۀ بن سعد عوفی، همسفر جوان و خالص جابر در ماجرای اربعین بود. عطیه از محدثان عالیقدر عالم اسلام است.  او مردی مبارز و مجاهدی نستوه و در عین حال عالمی پر مایه بود. وی اهل کوفه و در زمان خلافت امیر مؤمنان(علیه السلام) دیده به جهان گشود. طبق نقل طبری نامگذاری عطیه به درخواست پدرش از جانب حضرت امیر(علیه السلام) بود.

 عطیه همراه و همدل جابر در این سفر نورانی و تاریخی بود، عده ای از روی بی اطلاعی از تاریخ، وی را غلام جابر پنداشته اند و یکی از بزرگترین دانشمندان و مفسران اسلامی را به این گمنامی نام برده اند.

عطیه این زائر پر شور حسینی در اولین اربعین شهدای کربلا، علاوه بر آن که از راویان حدیث و از مجاهدان بزرگ دینی است، یکی از بزرگترین علمای تفسیر قرآن مجید است و تفسیری در پنج جلد بر قرآن نوشته است؛ قدر و شأن و مقام علمی عطیه، وی را با مقام شامخ شهدای کربلا نیز آشنا ساخت و در سفری بی مانند جابر، وی را همراهی کرد.

جابر بن عبدالله انصاری این صحابه بزرگ پیامبر(صل الله علیه و آله) و عطیه بن سعد عوفی زائران راستین سرور جوانان اهل بهشت، به ما آموختند که تربت حسینی(علیه السلام) و خاک کربلا را باید توتیای چشم خود کرد.

به ما آموخت که در هیچ سن و موقعیتی، زیارت حرم حسینی را نباید از لیست آرزوهای بزرگ خود محو کنیم. در این سفر که هجرتی بزرگ بود و همه می دانستند و می دانیم که در هر قدمش هزاران خطر نهفته بود امتی را از خواب بیدار کرد و به آنها راه و رسم دینداری و وفای به عهد را آموخت. پس تا نام حسین(علیه السلام) بر سر زبانها است و تا اربعین حسین(علیه السلام) و عاشورا در میان مسلمانهاست، یاد و نام او و دوست همراهش عطیه عوفی نیز زنده است.

منبع: این مقاله در کتاب «بر شرحی از حماسه و حضور» سازمان تبلیغات اسلامی به چاپ رسیده است.

فاز جدید از زمانی شروع شد که پس از شهادت قیس، دستور حرکت تند تر به سمت عراق داده شد! به گونه ای که در طول چند روز، یعنی در شانزده و هفده و هجده و نوزده ذی الحجه، از شهرهای «فید» و «احفر» و «خزیمیه» گذشتیم و حتی برای تهیه ما یحتاج هم توقف نکردیم! خدا نکند شک و تردید، سراغ یک نفر از اهالی نظامی و امنیتی بیاید. اتفاق خطرناکی از همین جا و همین حرکت فرمانده، در وجود من در حال شکل گرفتن بود. علت این همه تعجیل در حرکت فرمانده را اصلا درک نمیکردم! ما که مدام خبر شهادت رابط ها و واسطه هایمان را میشنیدیم! ملت عراق هم که چندان چشم و روی خوشی نشان نداده بودند!

متهم به ماجراجویی و تهدید منطقه هم که شده بودیم! به خودم میگفتم: آخر این چه وضعی است که ما گرفتارش شده ایم؟! قرار است به چه بوستان و گلستانی برسیم که این همه سرعت گرفته ایم و به طرف کسانی در حال حرکت هستیم که دلشان برای ما غش و ضعف هم نمیکند؟! این افکار مثل خوره به جانم افتاده بود. کم کم داشتم اذیت میشدم و تا تنها میشدم، هجوم این افکار به طرفم سرازیر میشد و مدام به خودم میگفتم: «از قدیم گفته اند برای کسی بمیر که حداقل برایت تب کند!» حالا کدام تب؟! آنها برای ما تره هم خورد نمیکنند چه برسد به تب! جرات بیان این حرفها را نداشتم.

با خود فرمانده هم نمیتوانستم صحبت کنم. یعنی میشد صحبت کرد اما چشمان فرمانده جوری گیرا و جذاب بود که وقتی به چشمانش نگاه میکردم، همه حرفهایم را فراموش میکردم و حتی نمیدانستم برای چه رو به رویش ایستاده ام! اشتباه من دقیقا همان جا بود! من نباید اجازه میدادم که این شک و تردید، رشته های دلم را با تدابیر سازمانی و حقانیت و صحت تصمیمات فرمانده نازک و نازک تر کند! تردید، بدترین بلای عالم برای سربازی است که در خط مقدم قرار دارد! حتی درد و مرضش از اسارت و تکه تکه شدن هم بالاتر و سخت تر است. حال و روز دل و افکار من اینچنین بود که ناگهان اتفاق خاصی افتاد.

اتفاقی که اگر فقط سه چهار روز دیرتر می افتاد شاید من و امثال من می توانستیم خودمان را درمان کنیم و با دلگرمی بیشتری به تدابیر و دستورات فرمانده تمکین کنیم. آن اتفاق خاص این بود که در یکی از قرارگاه های شهر شقوق مستقر شده بودیم که ناگهان به مردی اصالتا از اهالی عراق برخوردیم. من همان جا بودم وقتی که فرمانده به او خرما تعارف کرد و با هم گرم صحبت و گفتگو شدند.

الان که یاد آن شب افتادم، خیلی ناراحت شدم. حرفهای عجیبی رد و بدل شد. پس از حدودا یک ساعت گفتگو، فرمانده از آن شخص پرسید: از حج برمیگردی؟ آن شخص جواب داد: بله. باید هرچه سریعتر به عراق برگردم. فرمانده گفت: میتوانم دلیل این سرعت و عجله را بپرسم؟! گفت: بله. چرا که نه. من از اهالی کوفه هستم. در مکه از هم کاروانی هایم شنیدم که قرار است عملیات بزرگی در عراق صورت بگیرد. خیلی دوست دارم هر چه زودتر آنجا باشم و ثبت نام کنم. چون شاید ظرفیت ثبت نام محدود باشد! ما که رنگمان پریده بود از این حرف! اما فرمانده با آرامش و متانت همیشگی پرسید: قرار است با چه کسانی عملیات انجام دهید؟ یعنی منظورم این است که دشمنتان کیست؟ آن مرد، جوابی داد و تقاضایی کرد که همه رشته هایی که برای متقاعد کردن خودم بافته بودم را پنبه کرد!

آن مرد گفت: «مهم نیست دشمنمان کیست! مهم این است که گفته اند خطرشان جدی است و از مسیر عربستان به سمت عراق در حال پیشروی هستند و برای دفعشان، پول خوبی هم میدهند! راستی میتوانم تا عراق با شما بیایم؟!!»

ادامه دارد…

@mohamadrezahadadpour

در غرر الحکم از امیر المومنین نقل شده است: «مَنْ أَحَبَّ شَيْئاً لَهِجَ‏ بِذِكْرِهِ»‏ اگر کسی چیزی را دوست داشته باشد، یادش می‌کند در سوره‌ی یوسف حضرت یعقوب نماد یک منتظر است یعنی اگر خصوصیات یک منتظر را آدم بخواهد حضرت یعقوب را ببیند. یکی از خصوصیات یعقوب این بود که با این که بیست سال یا طبق نقلی چهل سال دچار فراغ یوسف شد یادش نرفت این طور نبود که طول مدت باعث شود که یواش یواش عادی شود برایش غیبت یوسف یواش یواش فراق یوسف برایش عادی شود و مشغول کارهایش باشد و فراموشی او بگذراند برادر‌های یوسف که به او جفا کردند و باعث غیبت او شدند دنبال کار و زندگی‌اش یادشان رفتند و غافل شدند ولی حضرت یعقوب اشک چشمش خشک نمی‌شد دائم به یاد او بود.  

«وَابْیَضَّتْ عَیْنَاهُ مِنَ الْحُزْنِ فَهُوَ کَظِیمٌ» (یونس/۸ ۴) حتی تعبیر قرآن این است که او نابینا شد از شدت گریه‌ای که در فراق او می‌کرد و این قدر یوسف یوسف می‌گفت که به او می‌گفت.  

«تَذْكُرُ يُوسُفَ حَتَّى تَكُونَ حَرَضًا أَوْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ» (یونس/۸۵) این قدر یوسف یوسف می‌گویی یا مریض می‌شوی و یا خودت را هلاک می‌کنی این حالت را داشت ببینید این یک واقعیتی است که نمی‌شود یک کسی منتظر باشد و شب و روزش با غفلت از او بگذرد. خدا رحمت کند آیت الله میلانی را، رضوان خدا بر این مرجع بزرگوار باشد، می‌گفت: مومن حداقل ۲۴ ساعت نه که در روزی یک ربع، بیست دقیقه خودمان را وقف او کنیم این مقدار خوب است که به یاد او باشد بنشیند یک درد دلی بکند بنشیند دعایی بخواند صلوات‌هایی هدیه کند به حضرت.

منبع: سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین عالی، در برنامه سمت خدا ، ۹۳/۶/۹